Share this:

મારા પપ્પા ના મિત્ર દવેકાકાને મેં આજે કામ થી ફોન કર્યો…

મોબાઈલ સ્વીચ ઓફ આવતો હતો..

નજીક રહેતા હોવાથી અને રવિવાર પણ હોવાથી…એ બાજુ નીકળ્યો તો મને થયું….ચલો દવેકાકા ને મળતો જાઉં…

હું દવેકાકા ના ઘરે ગયો….દવે કાકા આરામ થી છાપું વાંચતા હતા….મેં કીધું કાકા….કેમ..છો ?

આવ બેટા મજામાં…બેસ…

હું બેઠો..પછી કીધું કાકા મોબાઈલ કેમ બંધ કર્યો છે…

એટલે કાકા હસી ને બોલ્યા..
બેટા એક ફાધર ડે, મધર ડે અને તારી કાકી અને મારી બર્થ ડે ઉપર હું મોબાઈલ સ્વીચ ઓફ કરી દઉં છું….

કારણ ? મેં પૂછ્યું

બેટા આખું વર્ષ જીવીયે છીયે કે…મરી ગયા , તેની ખબર ન હોય…તેવી વ્યક્તિઓ ના ફોન આવે, વેવલું વેવલું જાહેર માધ્યમ ઉપર લખે, બોલે..મને નફરત છે અબધી વાતો થી.

બચપન માં બાળકો ને આપેલ પ્રેમ અને હૂંફ તેમનો હક્ક હતો..તો ઘડપણ માં પ્રેમ અને હૂંફ આપવી તેઓ ની ફરજ છે અને અમારો હક્ક છે..જો એ તેમની ફરજ ભૂલતા હોય તો મને એવા સંબધો સાથે કોઈ મતલબ નથી…

એ લોકો ને એવું ઘમંડ છે..
જાત નહિ ચાલે ત્યારે તો અમારી પાસે આવશે જ ને….
પણ એ લોકો તેમના બાપ.ને ઓળખવા માં ભૂલ ખાધી છે.
મેં આપણા શહેર થી 25 કિલોમીટર દૂર એક અધ્યતન ઘરડાઘર બની રહ્યું છે…અમે તેની મુલાકત પણ લીધી હતી…
મહિને વ્યક્તિ દીઠ 17000
પતિ પત્નિ હોય તો એક રૂમ માં બે વ્યક્તિ સાથે રહી શકે,

AC ,LCD TV, ઇન્ટર કોમ, સોફા બે પલગ…
બેટા એક થ્રી સ્ટાર હોટલ માં હોય એવી તમામ સવલતો,..સાથે ના રૂમ
વિશાળ પરીસર ની અંદર બાગ બગીચા..મંદિર , 24 કલાક એમ્બ્યુલન્સ, દીવસ માં બે વખત ડોક્ટર આવી મેડિકલ ચેકઅપ કરી જાય.. મહિના માં બે વખત તેમની જ બસ માં અમને ફરવા લઈ જાય…ઘરડી વ્યક્તિ ને ધ્યાન માં રાખી સવાર સાંજ નું ભોજન બે સમય ચા, કોફી દૂધ નાસ્તો….સાંજે, ભજન ,કીર્તન અને સત્સંગ

બીજું શું જોઇએ..મેં તો બેટા એક રૂમ લખાવી દીધો છે…

છોકરાઓ એ ભૂલી જાય અમે લાચાર અને મજબુર છીયે.
રૂપિયા દેતા દુનિયા માં બધું જ મળે છે….
પણ માઁ બાપ કે ખોવાયેલો પ્રેમ પરત નથી મળતો….દવે કાકા ની આંખ ભીની હતી પણ વાતો મક્કમતા થી મારી સાથે કરતા હતા

દવે કાકા ની આંગળી તેમના બાળકો સામે હતી…..
સાસરા ના લોકો એ થોડી આર્થિક મદદ કરી…એટલે ભાડે મકાન લઈ એ લોકો ધીરે ધીરે જુદા થઈ ગયા

દવે કાકાએ નાના છોકરા ભાવેશ ને જુદા થવાનું કારણ પૂછ્યું તો કહે ઘર નાનું પડે છે….
દવે કાકા એ સુંદર જવાબ આપ્યો હતો…
બેટા સજ્જન ના ઘરે સંકડાશ નહોય…તારી માઁ એ પણ તને પેટ નાનું હોવા છતાં પણ તને નવ મહિના રહેવા વ્યવસ્થા કરી આપી હતી.
સંતાનો ની આદત પેટ માં હોય ત્યાર થી લાત મારવા ની હોય છે…બહાર આવી ને પણ ઘણા આ આદત ભૂલ્યા નથી હોતા….

જા બેટા ઈશ્વર ને પ્રાથના કર મને તમારા લોકો ની જરૂર ન પડે..અને તમને મારી જરૂર ન પડે….અમારા સ્વભાવ અને આદત ને કારણે તમે જુદા થાવ છો પણ અમારી મજબૂરી છે અમારી આદત કે સ્વભાવ અમે સુધારી નહિ શકીયે

ખરેખર એવું ન હતું..અમે અમારો સ્વભાવ અને આદતો સુધારવા તૈયાર હતા પણ દુઃખ એ વાત નું હતું
આ મારાં ત્રણએ દીકરાઓ માંથી એકેય ની હિંમત પોતાની પત્નીઓ ના સ્વભાવ કે આદત સુધારવાની હતી નહિ
એટલે બધા છોકરાઓ ધુમાડા માઁ બાપ ઉપર કાઢે….અમને અમારો સ્વભાવ સુધારવા દબાણ કરે …જે મને મંજુર ન હતું….એટલે મેં તેઓ ને જુદા થતા રોક્યા નહિ…

હું મજબૂત છું, મજબુર નથી…હું પ્રેમાળ છું, પણ લાચાર નથી, હું ભોળો પણ નથી અને ભોટ પણ નથી…હજુ મારા પોતા ના અંગત નિર્ણય લેવા માટે સક્ષમ છું…..
ઘરડા ઘર માં જતા પહેલા આ મકાન પણ હું વેચી નાખવા નો છું

બોલ બેટા આ બાજુ કેમ.આવ્યો….દવે કાકા બોલ્યા

કાકા દેવાંગ તમારો નાનીયો મળ્યો હતો…તેની નોકરી ઘણા સમય થી જતી રહી છે..તકલીફ માં છે..તમારા થી મદદ કંઈ થાય તો ?

જો બેટા.. તેણેે ઘર છોડયું ત્યારે તેણે સલાહ તેના સાસરા ની.લીધી હતી…તો પહેલી મદદ કરવા નીંફરજ તેમની બને….કે નહીં ?
હું નિવૃત વ્યક્તિ હતો છતાં પપ્પા ઘર કેમ ચલાવશે એ ચિંતા બાળકો એ કદી કરી નથી…ઠીક છે.. ભગવાન ની.કૃપા થી સ્વમાન થી જીવાય તેટલું મારી પાસે છે

દવે કાકા ઉભા થયા….થોડી વારે અંદર થી આવ્યા અને ચેક મારા હાથ માં મૂકી બોલ્યા..આ દેવાંગ ને આપી દેજે અને કહેજે …લોહીના સબંધ ને ઓળખતા શીખે.
આ રકમ તેને કહેજે લગ્ન પછી ઘર ચલાવવા
તારી પાસે થી હું જે લેતો હતો એ વ્યાજ સાથે તને પરત કરું છું..
માઁ બાપ આપવા માટે જ સર્જ્યા છે લેવા માટે નહીં…
માઁ બાપ ના ઋણ ઉતરવા માટે સાત જન્મ ઓછા પડે..
તમારા સ્વભાવ અને ખરાબ આદતો અમે પણ સહન કરી છે…અમે તમને જંગલ કે અનાથ આશ્રમ માં મૂકી દીધા ન હતા

મેં ચેક સામે નજર કરી ચેક ની રકમં 5 લાખ હતી

હું દવેકાકા ના સ્વમાન થી છલકતા ચેહરા સામે જોઈ રહ્યો…..

બેટા.. બાળકો ને હેરાન થતા આપણે નથી જોઇ શકતા..
એ લોકો ને આવો વિચાર અમારા પ્રત્યે કેમ કોઈ દીવસ નહિ આવતો હોય
દવે કાકા ની આંખો ફરી ભીની થઇ..

માઁ બાપ ને રડાવી…FB ઉપર હેપી ફાધર ડે.. કહી વાણીવિલાસ કરતા નબીરાઓ સમજી લેજો…તમારા કૃત્ય થી સંસાર અજાણ છે..પણ ઈશ્વરે નોંધ જરૂર લીધી છે

HAPPY FATHER’S DAY…………………… પાનખર માં જુના પાન ખરે ત્યારે લીલી કુમળી પાનો હસતી હોય છે… ત્યારે….ખરતા પાન બોલે છે

પીપળ પાન ખરંતા,
હસતી કૂંપળિયાં; મુજ વીતી તુજ વીતશે, ધીરી બાપુડિયાં.

આપણું માઁ બાપ પ્રત્યે નું વર્તન બાળકો જોતા હોય છે
ઇતિહાસ નું પુનરવર્તન ન થાય તેનું ધ્યાન રાખજો

પાર્થિવ

Share this:

WhatsApp નો સકારાત્મક ઉપયોગ*(msg copy by a.pp)

એક યંગ કરોડપતી દીકરો ઉતાવળો હોસ્પિટલમાં દાખલ થયો અને રીસેપ્શન પર જઈને પૂછ્યું: –

મારી માતાને કેમ છે?

તેને શા માટે દાખલ કરી છે? તેને શું થયું છે?

તેને ક્યારે દાખલ કરી?

તેને કોણે દાખલ કરી?

ડોક્ટરે કહ્યું, તમારી માતાને માઇલ્ડ હાર્ટ એટેક આવેલો અને તે માટે તેને ટાઈમસર હોસ્પિટલમાં આ બાજુમાં બેઠેલા સિનિયર સિટીઝન કપલે દાખલ કરેલ છે.

દીકરાએ સિનિયર સિટીઝન કપલનો આભાર માન્યો અને વિનય સાથે કહ્યું કે માફ કરજો વડીલો મને તમારી ઓળખાણ ના પડી.

તેમાંની સિનિયર લેડી બોલ્યા કે હું પણ તમારી મમ્મીને ઓળખતી નથી.

આ સાંભળી આ દીકરો તો આશ્ચર્યમાં પડી ગયો.

તો તમે મારી માતાને કેવી રીતે જાણો છો? દીકરાએ પૂછ્યું.

ત્યારે સિનિયર સિટીઝન જેન્ટલમેન કાકાએ જવાબ આપ્યો: –

તમારી માતાને અમારા 60 Plus ઉમર WhatsApp ગ્રુપને કારણે ઓળખીએ છીએ.

આ સાંભળી દિકરો તો તે સિનિયર સિટીઝન કપલ કાકા કાકી સામે ટગર ટગર જોયા જ કરતો રહ્યો.

કાકાએ વધુમાં કહ્યું કે અમારુ 60 Plus ઉમર ના WhatsApp ગ્રુપ છે.

આ ગ્રુપ માં ૬૦ વર્ષ ઉપરની ઉંમરની હોય તે વ્યક્તિને જ સામેલ કરવામાં આવે છે.

દરેક જણાએ આ WhatsApp ગ્રુપમાં રોજ સવારે GOOD MORNING મેસેજ લખવાનો હોય છે. તેવી રીતે બપોરના દરેક જણે GOOD AFTERNOON અને રાતના GOOD NIGHT લખવાનું હોય છે.

ત્યારબાદ દરેક જણ પોતપોતાના મેસેજ ચેટ કરતા હોય છે.

જ્યારે કોઈ મેમ્બરનો ગુડ મોર્નિંગ નો મેસેજ ન આવે ત્યારે તેની નજીક રહેતા મેમ્બર એલર્ટ થઈ બીજા મેમ્બરો સાથે તે મેમ્બરના ઘરે વિઝિટ કરે છે.

આજે સવારના તમારી મમ્મી તરફથી કોઈ મેસેજ ન આવ્યો તે કારણથી અમે આજે અહીંયા હોસ્પિટલમાં છીએ.

વધુમાં કાકાએ કહ્યું કે તમે તમારા માતા પિતાને બધી જ ફેસીલીટી, પૈસો આપો તે પૂરતું નથી. પરંતુ તે લોકોને તેમની સાથે કોઈ વાત કરી શકે તેની વધુ જરૂર છે, દીકરા.

– તેં તારી માતાની છેલ્લી ક્યારે મુલાકાત કરી હતી? કાકાએ પૂછ્યું.

દીકરો તરત જવાબ ન આપી શક્યો.

જો દીકરા આ કારણસર જ અમે ૬૦ પ્લસ ની ઉંમરવાળાઓએ આ ગ્રુપ બનાવ્યું છે.

એમ કહી કાકા કાકી હોસ્પિટલમાંથી નીકળી ગયા.

મેસેજનો સારાંશ એ છે કે: –

• જવાનીમાં કામમાં બિઝી હો ત્યારે માતા પિતા ની ઉંમર તો વધતી જ હોય છે તેમને એકલા પણું મહેસુસ ના થવા દો.. .* મારું પોતાનું માનવું પણ એજ છે કે આવા ગ્રુપ પણ હોવા જ જોઈએ 🙏

સેવા પરમો ધર્મ🦩🕊️🦜🦚🦢❤️. !!

રેણુ તમાકુવાળા

Share this:

1. रामेश्वरम
2. हरिद्वार
3. काशी ( वनारस)
4. उज्जैन
5. गया
6. द्वारका
7. मदुरै
8. पुरी
9. गोरखपुर
10. कांचीपुरम
11. नासिक
12. अयोध्या
13. कुरूक्षेत्र
14. मथुरा
15. प्रयागराज
16. पुष्कर
17. कोर्णाक
18. तिरुपति

Share this:

(((((( राम नाम की महिमा )))))) .

एक संत महात्मा श्यामदासजी रात्रि के समय में ‘श्रीराम’ नाम का अजपाजाप करते हुए अपनी मस्ती में चले जा रहे थे। जाप करते हुए वे एक गहन जंगल से गुज़र रहे थे।
.
विरक्त होने के कारण वे महात्मा बार-बार देशाटन करते रहते थे। वे किसी एक स्थान पर अधिक समय तक नहीं रहते थे। वे “राम” नाम प्रेमी थे। इस लिये दिन-रात उनके मुख से राम नाम जप चलता रहता था। स्वयं राम नाम का अजपाजाप करते तथा औरों को भी उसी मार्ग पर चलाते।
.
श्यामदासजी गहन जंगल में मार्ग भूल गये थे पर अपनी मस्ती में चले जा रहे थे कि जहाँ राम ले चले वहाँ….। दूर अँधेरे के बीच में बहुत सी दीपमालाएँ प्रकाशित थीं। महात्मा जी उसी दिशा की ओर चलने लगे।
.
निकट पहुँचते ही देखा कि वटवृक्ष के पास अनेक प्रकार के वाद्ययंत्र बज रहे हैं, नाच -गान और शराब की महफ़िल जमी है। कई स्त्री पुरुष साथ में नाचते-कूदते-हँसते तथा औरों को हँसा रहे हैं। उन्हें महसूस हुआ कि वे मनुष्य नहीं प्रेतात्मा हैं।
.
श्यामदासजी को देखकर एक प्रेत ने उनका हाथ पकड़कर कहाः ओ मनुष्य ! हमारे राजा तुझे बुलाते हैं, चल। वे मस्तभाव से राजा के पास गये जो सिंहासन पर बैठा था। वहाँ राजा के इर्द-गिर्द कुछ प्रेत खड़े थे।
.
प्रेतराज ने कहाः तुम इस ओर क्यों आये ? हमारी मंडली आज मदमस्त हुई है, इस बात का तुमने विचार नहीं किया ? तुम्हें मौत का डर नहीं है ?
.
अट्टहास करते हुए महात्मा श्यामदासजी बोलेः मौत का डर ? और मुझे ? राजन् ! जिसे जीने का मोह हो उसे मौत का डर होता हैं। हम साधु लोग तो मौत को आनंद का विषय मानते हैं। यह तो देहपरिवर्तन हैं जो प्रारब्धकर्म के बिना किसी से हो नहीं सकता।
.
प्रेतराजः तुम जानते हो हम कौन हैं ?
.
महात्माजीः मैं अनुमान करता हूँ कि आप प्रेतात्मा हो।
.
प्रेतराजः तुम जानते हो, मानव समाज हमारे नाम से काँपता हैं।
.
महात्माजीः प्रेतराज ! मुझे मनुष्य में गिनने की ग़लती मत करना। हम ज़िन्दा दिखते हुए भी जीने की इच्छा से रहित, मृततुल्य हैं।
.
यदि ज़िन्दा मानो तो भी आप हमें मार नहीं सकते। जीवन-मरण कर्माधीन हैं। मैं एक प्रश्न पूछ सकता हूँ ?
.
महात्मा की निर्भयता देखकर प्रेतों के राजा को आश्चर्य हुआ कि प्रेत का नाम सुनते ही मर जाने वाले मनुष्यों में एक इतनी निर्भयता से बात कर रहा हैं। सचमुच, ऐसे मनुष्य से बात करने में कोई हरकत नहीं।
.
प्रेतराज बोलाः पूछो, क्या प्रश्न है ?
.
महात्माजीः प्रेतराज ! आज यहाँ आनंदोत्सव क्यों मनाया जा रहा है ?
.
प्रेतराजः मेरी इकलौती कन्या, योग्य पति न मिलने के कारण अब तक कुआँरी हैं। लेकिन अब योग्य जमाई मिलने की संभावना हैं। कल उसकी शादी हैं इसलिए यह उत्सव मनाया जा रहा हैं।
.
महात्मा (हँसते हुए): तुम्हारा जमाई कहाँ हैं ? मैं उसे देखना चाहता हूँ।”
.
प्रेतराजः जीने की इच्छा के मोह के त्याग करने वाले महात्मा ! अभी तो वह हमारे पद (प्रेतयोनी) को प्राप्त नहीं हुआ हैं। वह इस जंगल के किनारे एक गाँव के श्रीमंत (धनवान) का पुत्र है।
.
महादुराचारी होने के कारण वह इसवक्त भयानक रोग से पीड़ित है। कल संध्या के पहले उसकी मौत होगी। फिर उसकी शादी मेरी कन्या से होगी। इस लिये रात भर गीत-नृत्य और मद्यपान करके हम आनंदोत्सव मनायेंगे।
.
श्यामदासजी वहाँ से विदा होकर श्रीराम नाम का अजपाजाप करते हुए जंगल के किनारे के गाँव में पहुँचे। उस समय सुबह हो चुकी थी। एक ग्रामीण से महात्मा नें पूछा “इस गाँव में कोई श्रीमान् का बेटा बीमार हैं ?”
.
ग्रामीणः हाँ, महाराज ! नवलशा सेठ का बेटा सांकलचंद एक वर्ष से रोगग्रस्त हैं। बहुत उपचार किये पर उसका रोग ठीक नहीं होता।
.
महात्मा नवलशा सेठ के घर पहुंचे सांकलचंद की हालत गंभीर थी। अन्तिम घड़ियाँ थीं फिर भी महात्मा को देखकर माता-पिता को आशा की किरण दिखी। उन्होंने महात्मा का स्वागत किया।
.
सेठपुत्र के पलंग के निकट आकर महात्मा रामनाम की माला जपने लगे। दोपहर होते-होते लोगों का आना-जाना बढ़ने लगा।
.
महात्मा: क्यों, सांकलचंद ! अब तो ठीक हो ?
.
सांकलचंद ने आँखें खोलते ही अपने सामने एक प्रतापी संत को देखा तो रो पड़ा। बोला “बापजी ! आप मेरा अंत सुधारने के लिए पधारे हो।
.
मैंने बहुत पाप किये हैं। भगवान के दरबार में क्या मुँह दिखाऊँगा ? फिर भी आप जैसे संत के दर्शन हुए हैं, यह मेरे लिए शुभ संकेत हैं।” इतना बोलते ही उसकी साँस फूलने लगी, वह खाँसने लगा।
.
“बेटा ! निराश न हो भगवान राम पतित पावन है। तेरी यह अन्तिम घड़ी है। अब काल से डरने का कोई कारण नहीं। ख़ूब शांति से चित्तवृत्ति के तमाम वेग को रोककर श्रीराम नाम के जप में मन को लगा दे। अजपाजाप में लग जा। शास्त्र कहते हैं-
.
चरितम् रघुनाथस्य शतकोटिम् प्रविस्तरम्।
एकैकम् अक्षरम् पूण्या महापातक नाशनम्।।
.
अर्थातः सौ करोड़ शब्दों में भगवान राम के गुण गाये गये हैं। उसका एक-एक अक्षर ब्रह्महत्या आदि महापापों का नाश करने में समर्थ हैं।
.
दिन ढलते ही सांकलचंद की बीमारी बढ़ने लगी। वैद्य-हकीम बुलाये गये। हीरा भस्म आदि क़ीमती औषधियाँ दी गयीं। किंतु अंतिम समय आ गया यह जानकर महात्माजी ने थोड़ा नीचे झुककर उसके कान में रामनाम लेने की याद दिलायी।
.
राम बोलते ही उसके प्राण पखेरू उड़ गये। लोगों ने रोना शुरु कर दिया। शमशान यात्रा की तैयारियाँ होने लगीं। मौक़ा पाकर महात्माजी वहाँ से चल दिये।
.
नदी तट पर आकर स्नान करके नामस्मरण करते हुए वहाँ से रवाना हुए। शाम ढल चुकी थी। फिर वे मध्यरात्रि के समय जंगल में उसी वटवृक्ष के पास पहुँचे। प्रेत समाज उपस्थित था।
.
प्रेतराज सिंहासन पर हताश होकर बैठे थे। आज गीत, नृत्य, हास्य कुछ न था। चारों ओर करुण आक्रंद हो रहा था, सब प्रेत रो रहे थे।
.
महात्मा ने पूछा “प्रेतराज ! कल तो यहाँ आनंदोत्सव था, आज शोक-समुद्र लहरा रहा हैं। क्या कुछ अहित हुआ हैं ?”
.
प्रेतराजः हाँ भाई ! इसीलिए रो रहे हैं। हमारा सत्यानाश हो गया। मेरी बेटी की आज शादी होने वाली थी। अब वह कुँआरी रह जायेगी
.
महात्मा: प्रेतराज ! तुम्हारा जमाई तो आज मर गया हैं। फिर तुम्हारी बेटी कुँआरी क्यों रही ?
.
प्रेतराज ने चिढ़कर कहाः तेरे पाप से। मैं ही मूर्ख हूँ कि मैंने कल तुझे सब बता दिया। तूने हमारा सत्यानाश कर दिया।
.
महात्मा ने नम्रभाव से कहाः मैंने आपका अहित किया यह मुझे समझ में नहीं आता। क्षमा करना, मुझे मेरी भूल बताओगे तो मैं दुबारा नहीं करूँगा।
.
प्रेतराज ने जलते हृदय से कहाः यहाँ से जाकर तूने मरने वाले को नाम स्मरण का मार्ग बताया और अंत समय भी राम नाम कहलवाया। इससे उसका उद्धार हो गया और मेरी बेटी कुँआरी रह गयी।
.
महात्माजीः क्या ? सिर्फ़ एक बार नाम जप लेने से वह प्रेतयोनि से छूट गया ? आप सच कहते हो ?
.
प्रेतराजः हाँ भाई ! जो मनुष्य राम नामजप करता हैं वह राम नामजप के प्रताप से कभी हमारी योनि को प्राप्त नहीं होता। भगवन्नाम जप में नरकोद्धारिणी शक्ति हैं।
.
प्रेत के द्वारा रामनाम का यह प्रताप सुनकर महात्माजी प्रेमाश्रु बहाते हुए भाव समाधि में लीन हो गये। उनकी आँखे खुलीं तब वहाँ प्रेत-समाज नहीं था, बाल सूर्य की सुनहरी किरणें वटवृक्ष को शोभायमान कर रही थीं।
।। जय श्री राम।।
।।राम राम।।

Share this:

श्री सरयू जी का शास्त्रों में माहात्म्य :

श्री ब्रह्मदेव जब सृष्टि की रचना कर रहे थे उससे पहले उन्होंने भगवान श्री नारायण की तपस्या की थी और उनकी तपस्या से प्रसन्न होकर नारायण ने उन्हें दर्शन दिया । श्री ब्रह्मदेव की तपस्या से नारायण इतने प्रसन्न हो गए थे कि उनकी आंखों से करुणा जल निकल पडा । ब्रह्मा जी ने उस पवित्र जल को अपने हाथो में लेकर हिमालय के मानसरोवर पर स्थापित किया था। इस कारण से सरयू को नेत्रजा भी कहा जाता है । महाराज रघु की प्रार्थना पर महर्षि वशिष्ठ ने तपस्या करके ब्रह्मदेव को प्रसन्न किया । उन्होंने सरयू जी को ज्येष्ठ शुक्ल पूर्णिमा को पृथ्वी पर अवतरित कराने का वरदान माँगा ।

महर्षि वशिष्ठ की कठोर तपस्या के बाद ज्येष्ठ शुक्ल पूर्णिमा के दिन सरयू पृथ्वी अवतरित हुई थी। इस कारण से इसका नाम वाशिष्ठी भी पड़ा। वाल्मीकी रामायण के अनुसार ब्रह्मदेव ने अपने मनोयोग से हिमालय के रमणीय क्षेत्र में एक सरोवर का निर्माण किया । जिस सरोवर का नाम मानस-सर (मानसरोवर ) पड़ा। सर से निकलने के कारण इसका नाम सरयू पड़ा । सरयू जी मानसरोवर की पुत्री है , बहुत से महात्मा सरयू जी को महर्षि वसिष्ठ जी की पुत्री भी मानते है ।
।। राम राम।।

नारद योगी

Share this:

भक्ति कब प्राप्त होती है!!

श्री अयोध्या जी में एक उच्च कोटि के संत रहते थे, इन्हें रामायण का श्रवण करने का व्यसन था।

जहां भी कथा चलती वहाँ बड़े प्रेम से कथा सुनते, कभी किसी प्रेमी अथवा संत से कथा कहने की विनती करते।

एक दिन राम कथा सुनाने वाला कोई मिला नहीं। वही पास से एक पंडित जी रामायण की पोथी लेकर जा रहे थे।

पंडित जी ने संत को प्रणाम् किया और पूछा की महाराज ! क्या सेवा करे ?

संत ने कहा, पंडित जी, रामायण की कथा सुना दो परंतु हमारे पास दक्षिणा देने के लिए रुपया नहीं है, हम तो फक्कड़ साधु है।

माला, लंगोटी और कमंडल के अलावा कुछ है नहीं और कथा भी एकांत में सुनने का मन है हमारा।

पंडित जी ने कहा, ठीक है महाराज, संत और कथा सुनाने वाले पंडित जी दोनों सरयू जी के किनारे कुंजो में जा बैठे।

पंडित जी और संत रोज सही समय पर आकर वहाँ विराजते और कथा चलती रहती।

संत बड़े प्रेम से कथा श्रवण करते थे और भाव विभोर होकर कभी नृत्य करने लगते तो कभी रोने लगते।

जब कथा समाप्त हुई तब संत ने पंडित जी से कहा, पंडित जी.. आपने बहुत अच्छी कथा सुनायी।

हम बहुत प्रसन्न है, हमारे पास दक्षिणा देने के लिए रूपया तो नहीं है परंतु आज आपको जो चाहिए वह आप मांगो।

संत सिद्ध कोटि के प्रेमी थे, श्री सीताराम जी उनसे संवाद भी किया करते थे।

पंडित जी बोले, महाराज हम बहुत गरीब है, हमें बहुत सारा धन मिल जाये।

संत ने प्रार्थना की कि प्रभु इसे कृपा कर के धन दे दीजिये। भगवान् ने मुस्कुरा दिया..

संत बोले.. तथास्तु.. फिर संत ने पूछा, मांगो और क्या चाहते हो ?

पंडित जी बोले, हमारे घर पुत्र का जन्म हो जाए।

संत ने पुनः प्रार्थना की और श्रीराम जी मुस्कुरा दिए।

संत बोले, तथास्तु, तुम्हे बहुत अच्छा ज्ञानी पुत्र होगा। फिर संत बोले और कुछ माँगना है तो मांग लो।

पंडित जी बोले, श्री सीताराम जी की अखंड भक्ति, प्रेम हमें प्राप्त हो।

संत बोले, नहीं ! यह नहीं मिलेगा।

पंडित जी आश्चर्य में पड़ गए की महात्मा क्या बोल गए। पंडित जी ने पूछा, संत भगवान् ! यह बात समझ नहीं आयी।

संत बोले, तुम्हारे मन में प्रथम प्राथमिकता धन, सम्मान, घर की है। दूसरी प्राथमिकता पुत्र की है और अंतिम प्राथमिकता भगवान् की भक्ति की है।

जब तक हम संसार को, परिवार, धन, पुत्र आदि को प्राथमिकता देते है तब तक भक्ति नहीं मिलती।

भगवान् ने जब केवट से पूछा की तुम्हे क्या चाहिए ? केवट ने कुछ नहीं माँगा।

प्रभु ने पूछा, तुम्हे बहुत सा धन देते है, केवट बोला नहीं..

प्रभु ने कहा, ध्रुव पद ले लो,

केवट बोला, नहीं.. इंद्र पद, पृथ्वी का राजा, और मोक्ष तक देने की बात की परंतु केवट ने कुछ नहीं लिया तब जाकर प्रभु ने उसे भक्ति प्रदान की।

हनुमान जी को जानकी माता ने अनेकों वरदान दिए, बल, बुद्धि, सिद्धि, अमरत्व आदि परंतु उन्हे प्रसन्नता नहीं हुई।

अंत में जानकी जी ने श्री राम जी का प्रेम, अखंड भक्ति का वर दिया।

प्रह्लाद जी ने भी कहा की हमारे मन में मांगने की कभी कोई इच्छा ही न उत्पन्न हो तब भगवान् ने अखंड भक्ति प्रदान की।

🌿🌿 जय श्री सीताराम 🌿🌿

नारद योगी

Share this:

એક મજાની વાર્તા : અકબંધ હિંમત

પાણીનો નળ ચાલુ રાખી રમવા નીકળી ગયેલ દીકરાને માએ ઠપકો આપ્યો,

”દીકરા ! આ નળ બંધ કરાય. ખબર પાણી કેટલું કિંમતી સે ઈ..”

ઉતાવળે રમવા જતો દીકરો બોલ્યો,

”મા ! ભુલાઈ ગ્યુ.. તમી જરાક બંધ કરી દયો ને ! મારે રમવા જાવું..”

મા દીકરા પર હેત નીતરતી નજર નાખી નળ બંધ કરવા ઉભી થઇ. પાણીના નળમાંથી જાણે ભૂતકાળ અવતરતો નજર સામે જોઈ રહી. પાણીનો ખેલ તો જન્મી ત્યારથી જ જોતી આવતી હતી..

પોરબંદરના ભાણો, પાણો ને રાણો એટલે કે ભાણજી લવજી ઘીવાલા, પથ્થર અને રાણા ભાવસિંહજી વખણાતાં એ સમય તો ભવ્ય છતાં ભૂતકાળ બની ગયો. પણ અહીંના ઘેડના માણસો પણ પાણા એટલે કે પથ્થર જેવા મનોબળ લઈને હજી જીવે છે એ તો હજી પણ એટલું જ વિદિત છે. એવા જ ઘેડનું એક નાનકડું ગામ. અડધી રાતે બે અવાજ પડઘાય છે..

”દીકરી રાણી ! કેટલુંક પાણી સે ગોરામાં ?”

આંખો પરની ઉદાસી અવાજમાં ન આવી જાય એવા પ્રયત્ન સાથે રાણી બોલી,

”હજી તા મલક સે બાપા ! બે દી તા નીહરી જાહે…”

”રાણી !”

રાણીએ મનમાં રહેલો અજંપો ને ડર ખંખેરી જવાબ આપ્યો,

”બોલો ને બાપા ! કાવ કઈ જોયે સે ?”

દીકરીની હિંમત જોઈ આવી પરિસ્થિતિ વચ્ચે પણ બાપા મનોમન બે ઘડી હસીને બોલ્યા,

”અરે દીકરી જોતું હોય તોય અટાણે કુણ દેવા આવવાનું સે. મારો દીનોનાથ કરે ઇ હાસુ હેવ તો. બાકી દીકરી મી તા હેવ આહા સોડી મૂકી સે કે કોઈ આવહે આયાથી મણી ને તુણી બસાવવા…”

આજે આ ત્રીજો દિવસ હતો. રાણી અને એના પિતાજી ગળાસમા પાણીની સામે બેઠા હતા. લગભગ દર વર્ષે છેલ એટલે કે પુર ને ઘેડની તળપદી ભાષામાં કહીએ તો ‘સેલ’ આવી આખા ઘેડને રોળી નાખે.

ઘેડ વિસ્તાર આમ દર વર્ષે પાણીથી છલોછલ ભરેલો જ હોય. કાચાપોચા દિલના માણસો હોય એ તો માદરે વતન મૂકી ક્યારના સ્થળાંતર કરી ગયા હોય. પણ આ તો ઘેડની માટીમાંથી ઘડાયેલા માણસો. એમણે તો ક્યારેય પીછેહઠ કરતા શીખી જ નથી. સતત ત્રણ મહિના બેટમાં જ જીવન વિતાવે છતાં એમણે ક્યારેય એ ભૂમિને વખોડી નથી. ભાદર, ઓઝત અને મધુવંતી ત્રણેય જ્યારે ગાંડીતુર થાય ત્યારે એનું રૌદ્ર સ્વરૂપ ઘેડનો માણસ જ સહી શકે. બાકી તો માણસ હિજરત કરીને ચાલ્યો જાય. એવી જ માટીમાંથી ઘડાયેલી હતી રાણી… ઘઉંવર્ણવાન અને અપ્સરા પણ પાણી ભરે એવો બાંધો. બંને હાથ અને પગમાં અનોખી ભાત પાડતા છૂંદણા. ઉડીને આંખે વળગે એવી નમણાશ. મેરની દીકરી માથે ગર્વ તો એના રૂપમાં ચાર ચાંદ લગાવી દે. રાણીની ગવ પણ અભિમાની ન લાગે એવી ચટકતી ચાલ જોઈ એના સર્જનહારના પણ ઓવારણાં લેવાનું મન થઇ આવે. ગળથુથી તો કોણ જાણે કોણે ઘોળી હશે પણ જેણે પણ ઘોળી હશે એ એક ઘા ને બે કટકા કરી જાણનાર હશે. દીકરી અને વહુના પહેરવેશ પણ અલગ, દીકરીનું નીચેનું પહેરણ શ્વેત રંગનું જેને તળપદી ભાષામાં ઘાહીયું કહે ને વહુઓ લાલ રંગનું જેને ઢારવો કહે, જેથી આવનાર કોઈ અજાણ્યાને ખબર પડે કે આ ઘરની દીકરી છે ને આ ઘરની વહુ છે. આવા પહેરવેશને શોભાવતી રાણી એના બાપાને હિંમત આપતી બોલી..

”બાપા, ઈ કાંઈ હિંમત હારી ઝવાય… ઉપરવારાને તો હઝારોને જીવાડવાના હોઈ, ઇ ઝ તો તારનાર ને ઇ ઝ તો મારનાર. અલખનો ધણી કરે ઈ ખરી. એની મરઝી વના તો પાંદડુંય ન હાલે. પણ આપણી પણ હિંમત તા રાખવી પડે ને બાપા. કીક થે રિહે તમી આહા ન મેલો, મણી મારા ભગવાન પર ભરુહો સે..”

આ કઈ પહેલી વખત ન હત કે ગામોના ગામ બેટમાં ફેરવાઈ ગયા હતા. આવી છેલ (પુર) તો ઘણી વખત આવતી ને બધું જ બરબાદ કરી જતી. વહેતુ પાણી નહિ, સ્થિર થઈ ત્યાનું ત્યાં રોકાઈ જતું પાણી. જે ક્યારે ઓસરે એનું કઈ નક્કી ન હોય. આ વર્ષે પણ એવું જ થયું. સીમમાં હતા એ રાણી અને એના બાપા જેવા લોકા ે ત્યાં જ ફસાઈ ગયા. ગામમાં હતા એ ગામમાં રહી ગયા..

જુવાનીનો ઉંબર ઓળંગી ચુકેલી રાણી જેવડી બધી છોકરીઓ સાસરે જતી રહી હતી. પણ રાણીએ તો નીમ લીધું હતું કે એ લગન જ નહીં કરે. હજી તો જુવાનીના પ્રાગડ ફુટુ ફુટુ થઈ રહ્યા હતા ત્યારે રાણીનું સગપણ રાજ્યા સાથે નક્કી થયું હતું. જમરાજને પણ શું અદેખાઈ આવી કે સારસ બેલડી સાથે જીવે ઇ પેલા જ વીંખી નાખી. રાણી સાથેનું સગપણ અધૂરું મૂકી રાજો ટૂંકી બીમારીમાં જ પરધામ ચાલ્યો ગયો. રાણી તો મનોમન રાજ્યાને જ વરેલી હતી. એણે નક્કી કરી લીધું કે હવે એક ભવમાં બે ભવ નથી કરવા. રાણી ત્યારે યુવાન લાગતી તો એકથી એક ચડિયાતા માંગા આવવા લાગ્યા. રાણીએ તો કહી દીધું મેં તો મારા ભગવાનને સાક્ષી માની નીમ લઈ લીધું છે હવે એમાં કઈ ફેર ન પડે. બધાએ ખૂબ મનાવી પણ રાણી ટસની મસ ન થઈ. ખેતીના કામથી માંડીને ઘરનું કામ, ગાડુ હાંકવું, સાંતી હાંકવી બધું રાણી એના બાપાના ખભે ખભો મેળવી કરવા લાગી. ગામ આખું કહેતું કે આ છોડી કોઈનું ઘર માંડે ઈ તો ન્યાલ થઈ જાય પણ રાણી તો રાજા વિના કોઈને તે વરે ?

એક વર્ષ છેલ આવી ને રાણી અને એના પિતા સીમમાં ફસાયા. એના પિતા પણ હિંમત હારી ગયા કે હવે અહીંથી નીકળવું શક્ય નથી, છેલ ઉતરે ને કોક આવે ત્યાં સુધીમાં કદાચ ભૂખ્યા જ ધામમાં જવું પડશે. પણ રાણી તો રાણી હતી. જેણે ભાદરમાં ધુબાકા માર્યા હોય એને મન આ સેલની શી વિસાત ? થોડું અજવાળું થયું એટલે બાપાને હિંમત આપતા એ બોલી,

”બાપા મારું માનો તો ધીમે ધીમે તરતા તરતા આમાંથી નિહરી જાઈએ. જો મરવું લયખું હયસે તો ગમે ન્યાથી મોત આવવાનું જ સે…”

પિતાને હિંમત આપી બહાર, ગામ તરફ જવા તૈયાર કર્યા. બાપ દીકરી એકબીજાનો હાથ પકડી તરતા તરતા ગામ તરફ વળ્યા. રસ્તાનું તો નામોનિશાન ન મળે. દરિયો જોઈ લો. ને એમાંય પાણીમાં સાથે આવેલા ઝાડાઝંખરામાં પગ અટવાય જાય તો રામ રમી જાય. તોય રાણી ને એના બાપા આગળ વધ્યા. ધીમે ધીમે ગામમાં પાણી ઉતર્યું હતું એટલે ગામ દૂર નજરે પડતું હતું. પણ સીમમાં પાણી એટલું હતું કે કોઈ સીમમા આવવાની હિંમત ન કરતું. હજી તો અડધે પહોંચ્યા હશે ત્યાં એક બાળકનો રડવાનો અવાજ રાણીને કાને પડયો. રાણીએ અવાજ તરફ જવાની જીદ કરી. એના પિતાએ એને અટકાવતા કહ્યું કે આવા પાણીમાં જોખમ ન લેવાય. પણ રાણી તો રાણી હતી. પરોપકાર તો એના લોહીમાં વણાયેલા હતો. પિતાને સમ આપી ત્યાં જ ઉભા રાખ્યા, કારણ કે એક તો ઉંમરનો થાક ને વળી પાછા પાણીમાં તરવાને લીધે હાંફ ચડી ગઈ હતી તો એમના કહેવા છતાં રાણીએ એમને જવા ન દીધા. પોતે અવાજની દિશામાં આગળ વધવા લાગી. એક અડધા પાણીમાં ડૂબેલા મકાનમાં અંદર જઈને જુએ તો નાના બાળકને પાલવ નીચે ઢાંકી એની મા સંકોચાઈને લોખંડના ઊંચા ઘોડા પર બેઠી છે. આટલું પાણી છતાં એના કપાળ પરના પરસેવાને જોઈને લાગ્યું કે એને જરાય ટાઢક વળી નથી. છતાં એ માએ બાળકને પાણીનું ટીપું પણ અડવા નથી દીધું. જેના રખોપા એની મા કરતી હોય એને શી ફિકર ? રાણી આગળ વધી ત્યાં તો મા અને છોરુની જ બાજુમાં ગુંચળું વળીને બેસેલો ફણીધર જોયો. રાણીના તો રામ રમી ગયા. મા રાણીને અટકાવતી બોલી,

” બીન, આ બાજુ ન આવતી. કાળોતરો સે. આ બીજો દી સે હું, મારો અરજન ને આ નાગબાપો તયનેય આયા બેઠા સિયે. મારી લિરબાઈના પરતાપે જનાવર પણ હમજી ગ્યું સે, નથી હલતું કે નથી સલતું. પણ વધુ હલબલ થાહે તો બીકનું માયરું ઇ ય કળડવા દોડે તો નકી નય…”

પાણીની સાથે અનેક જનાવર પણ તણાતાં તણાતાં આવી જાય એમ એક સાપ પણ આવી ગયો. એ તો જેણે અનુભવ્યું હોય એ જ જાણે કે કેટલી ભયંકર પરિસ્થિતિ વચ્ચે લોકો જીવન ગુજારે છે, સતત પાણીની વચ્ચે રહી પગમાં સડો બેસી ગયો હોય, રાત પડે એટલે તમરાના ભયંકર અવાજો હાજા ગગડાવી નાખે, ઘર આખા કાદવથી ભરાઈ ગયા હોય, પીવાનું પાણી પણ ન મળે ત્યાં ખાવાની તો વાત જ ભૂલી જવાની. આખી ઘરવખરી પલળી ગઈ હોય. ને જે પાણીમાં ફસાયા હોય એમને તો જમરાજા જ સામો દેખાય. દિવસ તો હજી નીકળી જાય પણ રાત તો ભૂતાવળ જેવી ભાસે. પગ ક્યારે ખુંપી જાય કાંઈ નક્કી નહિ. છેલ ઉતરી ગયા પછી નદીઓનો કાંપ તણાઈને આવ્યો હોય એટલે જુવાર કે ચણા લુમઝુમતા હોય આખા વિસ્તારમાં. ખેતી પણ સહેલી, વાવવું ને લણવું જ. નહીં નિંદામણ કે નહીં વધુ દવાઓનો છંટકાવ. પણ એના માટે પુરનો સામનો કરવો પડે. ક્યારેક તો વાવેલું બધું બિયારણ પણ તણાઈ જાય. આવા કપરા સમયે પાણી વચ્ચે જીવવાની હિંમત રાખવી પડે. રાણી ઘોડિયામાં હશે એવા એક વર્ષે છેલ આવી ને ઘર પાણીથી ભરાઈ ગયા. કોઈક કોઈક ઘરમાં આખા વર્ષના ચણા ભરેલા હતા. ગારમાટીના કાચા મકાનો હતા. પલળેલા ચણા ફુલાયા ને ઘર આખા તૂટી ગયા. રાણીને આ વાત એની મા ઘણી વખત કરતી. કેટલી હદયદ્રાવક પરિસ્થિતિ હશે એ.. મોસમ પણ ગઈ અને ઘર પણ ગયા. દરિયા વચ્ચે તરતા શહેર વેનિસને જોવા તો હજારો લોકો જાય. પણ આવા તો કેટલાય ગામડાઓ પાણી વચ્ચે અહીં ઉભા રહયા છે. જ્યાં આવવાની કોઈ દરકાર પણ નથી લેતું ને અહીંના લોકોને કોઈની દરકારની દરકાર પણ પડી નથી.

આવી જ પરિસ્થિતિમાં એ સાપ અહીં આવી ભરાયો હતો. થોડી જગ્યા જોઈ તો એણે પણ આશરો લઈ લીધો. બાળક ભૂખને કારણે સતત કણસતું હતું. માનો ચહેરો જોઈને અએ હિંમત હારી ગઈ હોય એવું લાગતું હતું. નાગને જોઈને રાણીને લખલખું પસાર થઈ ગયું. પણ હવે પાછું ફરાય એમ હતું નહીં. એણે બાઈને પૂછયું,

”તરતા આવડે સે..”

બાઈએ હકારમાં માથું હલાવ્યું. રાણીએ ઈશારો કર્યો કે બાળકને એ પોતાના ખભ્ભે બેસાડી લે પછી બાઈ ધીરે ધીરે નીચે ઉતરી એની હારે આવે જેથી સાપને ખલેલ ન પહોંચે. બાકી જો એ સાપ પાણીમાં ઉતરશે તો બીકનો માર્યો કરડી પણ શકે. રાણીએ અદભુત ચપળતાથી અરજનને પોતાના ખભ્ભે બેસાડયો. બાળક પણ કોઈ પોતીકું હોય એમ સમજી ચૂપચાપ બેસી ગયું. બાઈ ધીમે ધીમે નીચે ઉતરી. રાણી દોરતી ગઈ એમ એની પાછળ પાછળ જવા લાગી. રાણીના પિતા રાહ જોઈ ઉભા હતા. રાણીને આવતી જોઈ એના જીવમાં જીવ આવ્યો. રાણીના ખભે બેસેલા બાળકને રાણીના પિતાએ પોતાના ખભે લીધું. રાણીએ બાઈનો હાથ પકડયો. પાણી વચ્ચે પણ બાઈનું શરીર ભઠ્ઠીની જેમ તપતું હતું. ધીમે ધીમે ચારેય પોરો ખાતા ખાતા કેટલી કલાકની જહેમત બાદ ગામ તરફ પહોંચ્યા. રાણી હાથ ઝંઝોળી બાઈને કહેવા જતી હતી કે , ”લ્યો પુગી ગ્યા હેવ તો ગામમાં..” પણ એના શબ્દો ગળામાં જ રહી ગયા. હવે છેક એનું ધ્યાન ગયું કે બાઈનો હાથ તો ક્યારનો ટાઢો બરફ જેવો થઈ ગયો હતો. રાણી અજાણી તાં મૃત શરીર સામે અને એના નાના બાળકની કરુણ આંખો સામે જોઈ રહી.

”મા ! તું ક્યાં ખોવાઈ ગઈ ??”

અરજને રાણીને ઝંઝોળી વર્તમાનમાં પટકી ત્યારે એની આંખોમાં પુર ઉભરાણુ હતું. વર્ષો વીતેલી વાતને જાણે ભૂલી જઈ રાણી અરજનને માતૃભાવે હૈયા સરસી ચાંપી રહી..

• સંકલન: પ્રતિભા ઠક્કર
  -લેખક – હિના એમ.દાસા
  કોપી પેસ્ટ

તસ્વીરો પ્રતિકારક છે

Share this:

एक सच्ची घटना सुनिए, एक संत की
वे एक बार वृन्दावन गए, वहाँ कुछ दिन घूमे फिरे दर्शन किए !
जब वापस लौटने का मन किया तो, सोचा भगवान् को भोग लगा कर कुछ प्रसाद लेता चलूँ..
.
संत ने रामदाने के कुछ लड्डू ख़रीदे मंदिर गए.. प्रसाद चढ़ाया और आश्रम में आकर सो गए.. सुबह ट्रेन पकड़नी थी
.
अगले दिन ट्रेन से चले.. सुबह वृन्दावन से चली ट्रेन को मुगलसराय स्टेशन तक आने में शाम हो गयी..
.
संत ने सोचा.. अभी पटना तक जाने में तीन चार घंटे और लगेंगे.. भूख लग रही है.. मुगलसराय में ट्रेन आधे घंटे रूकती है..
.
चलो हाथ पैर धोकर संध्या वंदन करके कुछ पा लिया जाय..!
.
संत ने हाथ पैर धोया और लड्डू खाने के लिए डिब्बा खोला..!
.
उन्होंने देखा लड्डू में चींटे लगे हुए थे.. उन्होंने चींटों को हटाकर एक दो लड्डू खा लिए..!
.
बाकी बचे लड्डू प्रसाद बाँट दूंगा ये सोच कर छोड़ दिए.!
.
पर कहते हैं न, संत ह्रदय नवनीत समाना !
.
बेचारे को लड्डुओं से अधिक उन चींटों की चिंता सताने लगी..!
.
सोचने लगे.. ये चींटें वृन्दावन से इस मिठाई के डिब्बे में आए हैं..!
.
बेचारे इतनी दूर तक ट्रेन में मुगलसराय तक आ गए.!
.
कितने भाग्यशाली थे.. इनका जन्म वृन्दावन में हुआ था,
.
अब इतनी दूर से पता नहीं कितने दिन या कितने जन्म लग जाएँगे, इनको वापस पहुंचने में..!
.
पता नहीं ब्रज की धूल इनको फिर कभी मिल भी पाएगी या नहीं..!!
.
मैंने कितना बड़ा पाप कर दिया.. इनका वृन्दावन छुड़वा दिया
.
नहीं मुझे वापस जाना होगा..
.
और संत ने उन चींटों को वापस उसी मिठाई के डिब्बे में सावधानी से रखा.. और वृन्दावन की ट्रेन पकड़ ली।
.
उसी मिठाई की दूकान के पास गए डिब्बा धरती पर रखा.. और हाथ जोड़ लिए.!
.
मेरे भाग्य में नहीं कि, तेरे ब्रज में रह सकूँ तो, मुझे कोई अधिकार भी नहीं कि, जिसके भाग्य में ब्रज की धूल लिखी है, उसे दूर कर सकूँ.!
.
दूकानदार ने देखा तो आया..!
.
महाराज चीटें लग गए तो, कोई बात नहीं आप दूसरी मिठाई तौलवा लो..!
.
संत ने कहा.. भईया मिठाई में कोई कमी नहीं थी..!
.
इन हाथों से पाप होते होते रह गया उसी का प्रायश्चित कर रहा हूँ..!
.
दुकानदार ने जब सारी बात जानी तो, उस संत के पैरों के पास बैठ गया.. भावुक हो गया..!
.
इधर दुकानदार रो रहा था… उधर संत की आँखें गीली हो रही थीं !!
.
बात भाव की है.. बात उस निर्मल मन की है.. बात ब्रज की है.. बात मेरे वृन्दावन की है..!
.
बात मेरे नटवर नागर और उनकी राधारानी की है.. बात मेरे कृष्ण की राजधानी की है।

बूझो तो बहुत कुछ है.. नहीं तो बस पागलपन है..!
बस एक कहानी ! घर से जब भी बाहर जाये

तो घर में विराजमान अपने प्रभु से जरूर
मिलकर जाएं
और
जब लौट कर आए तो उनसे जरूर मिले
क्योंकि
उनको भी आपके घर लौटने का इंतजार
रहता है.!
“घर” में यह नियम बनाइए की जब भी आप घर से बाहर निकले तो घर में मंदिर के पास दो घड़ी खड़े रह कर कहें !
“प्रभु चलिए..
आपको साथ में रहना हैं”..!
ऐसा बोल कर ही घर से निकले
क्यूँकिआप भले ही
“लाखों की घड़ी” हाथ में क्यूँ ना पहने हो
पर

• “समय” तो “प्रभु के ही हाथ” में हैं न
  🙏🏻जय श्री राधेकृष्णा

Share this:

नारी स्वतंत्रता पर सच्चाई जाने, समझें??? एक लेख
👇👇👇👇👇👇👇

एक दिन मोहल्ले में किसी ख़ास अवसर पर महिला सभा का आयोजन किया गया, सभा स्थल पर महिलाओं की संख्या अधिक और पुरुषों की कम थी..!!
मंच पर तकरीबन पच्चीस वर्षीय खुबसूरत युवती, आधुनिक वस्त्रों से सुसज्जित, माइक थामें कोस रही थी पुरुष समाज को..!!

वही पुराना आलाप…. कम और छोटे कपड़ों को जायज, और कुछ भी पहनने की स्वतंत्रता का बचाव करते हुए, पुरुषों की गन्दी सोच और खोटी नीयत का दोष बतला रही थी.!!

तभी अचानक सभा स्थल से… तीस बत्तीस वर्षीय सभ्य, शालीन और आकर्षक से दिखते नवयुवक ने खड़े होकर अपने विचार व्यक्त करने की अनुमति मांगी..!!

अनुमति स्वीकार कर माइक उसके हाथों मे सौप दिया गया …. हाथों में माइक आते ही उसने बोलना शुरु किया..!!

“माताओं, बहनों और भाइयों, मैं आप सबको नही जानता और आप सभी मुझे नहीं जानते कि, आखिर मैं कैसा इंसान हूं..??

लेकिन पहनावे और शक्ल सूरत से मैं आपको कैसा लगता हूँ बदमाश या शरीफ..??

सभास्थल से कई आवाजें गूंज उठीं… पहनावे और बातचीत से तो आप शरीफ लग रहे हो… शरीफ लग रहे हो… शरीफ लग रहे हो….

बस यही सुनकर, अचानक ही उसने अजीबोगरीब हरकत कर डाली… सिर्फ हाफ पैंट टाइप की अपनी अंडरवियर छोड़ कर के बाक़ी सारे कपड़े मंच पर ही उतार दिये..!!

ये देख कर …. पूरा सभा स्थल आक्रोश से गूंज उठा, मारो-मारो गुंडा है, बदमाश है, बेशर्म है, शर्म नाम की चीज नहीं है इसमें…. मां बहन का लिहाज नहीं है इसको, नीच इंसान है, ये छोड़ना मत इसको….

ये आक्रोशित शोर सुनकर… अचानक वो माइक पर गरज उठा…

“रुको… पहले मेरी बात सुन लो, फिर मार भी लेना , चाहे तो जिंदा जला भी देना मुझको..!!

अभी अभी तो….ये बहन जी कम कपड़े , तंग और बदन नुमाया छोटे-छोटे कपड़ों की पक्ष के साथ साथ स्वतंत्रता की दुहाई देकर गुहार लगाकर…”नीयत और सोच में खोट” बतला रही थी…!!

तब तो आप सभी तालियां बजा-बजाकर सहमति जतला रहे थे..फिर मैंने क्या किया है..??

सिर्फ कपड़ों की स्वतंत्रता ही तो दिखलायी है..!!

“नीयत और सोच” की खोट तो नहीं ना और फिर मैने तो, आप लोगों को… मां बहन और भाई भी कहकर ही संबोधित किया था..फिर मेरे अर्द्ध नग्न होते ही…. आप में से किसी को भी मुझमें “भाई और बेटा” क्यों नहीं नजर आया..??

मेरी नीयत में आप लोगों को खोट कैसे नजर आ गया..??

मुझमें आपको सिर्फ “मर्द” ही क्यों नजर आया? भाई, बेटा, दोस्त क्यों नहीं नजर आया? आप में से तो किसी की “सोच और नीयत” भी खोटी नहीं थी… फिर ऐसा क्यों?? “

सच तो यही है कि….. झूठ बोलते हैं लोग कि…

“वेशभूषा” और “पहनावे” से कोई फर्क नहीं पड़ता

हकीकत तो यही है कि मानवीय स्वभाव है कि किसी को सरेआम बिना “आवरण” के देख लें तो कामुकता जागती है मन में…

रूप, रस, शब्द, गन्ध, स्पर्श ये बहुत प्रभावशाली कारक हैं इनके प्रभाव से “विस्वामित्र” जैसे मुनि के मस्तिष्क में विकार पैदा हो गया था..जबकि उन्होंने सिर्फ रूप कारक के दर्शन किये..आम मनुष्यों की विसात कहाँ..??

दुर्गा शप्तशती के देव्या कवच में श्लोक 38 में भगवती से इन्हीं कारकों से रक्षा करने की प्रार्थना की गई है..

“रसेरुपेचगन्धेचशब्देस्पर्शेचयोगिनी।
सत्त्वंरजस्तमश्चैवरक्षेन्नारायणी_सदा।।”

रस रूप गंध शब्द स्पर्श इन विषयों का अनुभव करते समय योगिनी देवी रक्षा करें तथा सत्वगुण, रजोगुण, तमोगुण की रक्षा नारायणी देवी करें.!!

अब बताइए, हम भारतीय हिन्दु महिलाओं को “हिन्दु संस्कार” में रहने को समझाएं तो स्त्रियों की कौन-सी “स्वतंत्रता” छीन रहे हैं..??

सोशल मीडिया पर अर्ध-नग्न होकर नाचती 90% कन्याएँ-महिलाएँ..हिंदू हैं..और मज़े लेने वाले 90% कौन है⁉️.ये बताने की भी ज़रूरत है क्या..‼️?

आँखे खोलिए…संभालिए अपने आप को और अपने समाज को, क्योंकि भारतीय समाज और संस्कृति का आधार नारीशक्ति है और धर्म विरोधी, अधर्मी, चांडाल (बॉलीवुड, वामपंथी,मिशनरी) ये हमारे समाज के आधार को तोड़ने का षड्यंत्र कर रहे हैं..!!

अज्ञात ✍🏼 किन्तु सदा स्मरणीय☝️🙏

Share this:

अंतिम बलिदान
……………………………

कॉपी पेस्ट

बीस साल पहले हिमाचल प्रदेश के एक गांव से एक पत्र रक्षा मंत्रालय के पास पहुंचा। लेखक एक स्कूल शिक्षक थे और उनका अनुरोध इस प्रकार था।
उन्होंने पूछा, “यदि संभव हो तो, क्या मुझे और मेरी पत्नी को उस स्थान को देखने की अनुमति दी जा सकती है जहां कारगिल युद्ध में हमारे इकलौते पुत्र की मृत्यु हुई थी।
उनकी स्मृति दिवस, 07/07/ 2000 है।

यदि आप नहीं कर सकते हैं तो कोई बात नहीं, यदि यह राष्ट्रीय सुरक्षा के विरुद्ध है, तो इस स्थिति में मैं अपना आवेदन वापस ले लूँगा।”

पत्र पढ़ने वाले विभाग के अधिकारी ने कहा, “इससे कोई फर्क नहीं पड़ता कि उनके दौरे की लागत क्या है, मैं इसे अपने वेतन से भुगतान करूंगा, अगर विभाग तैयार नहीं है तो भी मैं शिक्षक और उनकी पत्नी को उस स्थान पर लाऊंगा जहां उनका इकलौता लड़का मर गया” और उसने एक आदेश जारी किया।
मृतक नायक के स्मरण दिवस पर, बुजुर्ग दंपत्ति को सम्मान के साथ स्थल पर लाया गया। जब उन्हें उस स्थान पर ले जाया गया जहाँ उनके पुत्र की मृत्यु हुई, तो ड्यूटी पर मौजूद सभी लोगों ने खड़े होकर सलामी दी। लेकिन एक सिपाही ने उन्हें फूलों का गुच्छा दिया, झुककर उनके पैर छुए और उनकी आंखें पोंछीं और प्रणाम किया।

शिक्षक ने कहा, “आप एक अधिकारी हैं। मेरे पैर क्यों छूते हो? “
“ठीक है, सर”, सिपाही ने कहा, “मैं यहाँ अकेला हूँ जो आपके बेटे के साथ था और यहाँ अकेला था जिसने आपके बेटे की वीरता को मैदान पर देखा था। पाकिस्तानी अपने एच.एम.जी. से प्रति मिनट सैकड़ों गोलियां दाग रहे थे। हम में से पाँच तीस फीट की दूरी तक आगे बढ़े और हम एक चट्टान के पीछे छिपे हुए थे। मैंने कहा, ‘सर, मैं ‘डेथ चार्ज’ के लिए जा रहा हूं। मैं उनकी गोलियां लेने जा रहा हूं और उनके बंकर में जाकर ग्रेनेड फेंकूंगा। उसके बाद आप सब उनके बंकर पर कब्जा कर सकते हैं।’ मैं उनके बंकर की ओर भागने ही वाला था लेकिन तुम्हारे बेटे ने कहा, “क्या तुम पागल हो? तुम्हारी एक पत्नी और बच्चे हैं। मैं अभी भी अविवाहित हूँ, मैं जाता हूँ।” डू द डेथ चार्ज एंड यू डू द कवरिंग’ और बिना किसी हिचकिचाहट के उसने मुझसे ग्रेनेड छीन लिया और डेथ चार्ज में भाग गया।
पाकिस्तानी एच.एम.जी. की ओर से बारिश की तरह गोलियां गिरी। आपके बेटे ने उन्हें चकमा दिया, पाकिस्तानी बंकर के पास पहुंचा, ग्रेनेड से पिन निकाला और ठीक बंकर में फेंक दिया, जिससे तेरह पाकिस्तानियों को मौत के घाट उतार दिया गया। उनका हमला समाप्त हो गया और क्षेत्र हमारे नियंत्रण में आ गया। मैंने आपके बेटे का शव उठा लिया सर। उसे बयालीस गोलियां लगी थीं। मैंने उसका सिर अपने हाथों में उठा लिया और अपनी आखिरी सांस में उसने कहा, “जय हिंद!”
मैंने वरिष्ठ से कहा कि वह आपके ताबूत को आपके गाँव लाने की अनुमति दे लेकिन उसने मना कर दिया।
हालाँकि मुझे इन फूलों को उनके चरणों में रखने का सौभाग्य कभी नहीं मिला, लेकिन मुझे उन्हें आपके चरणों में रखने का सौभाग्य मिला है, श्रीमान।

शिक्षिका की पत्नी अपने पल्लू के कोने में धीरे से रो रही थी लेकिन शिक्षकं नहीं रोया ।
शिक्षक ने कहा।, “मैंने अपने बेटे को पहनने के लिए एक शर्ट खरीदी थी जब वह छुट्टी पर आया था लेकिन वह कभी घर नहीं आया और वह कभी नहीं आएगा। सो मैं उसे वहीं रखने को ले आया जहां वह मरा। आप इसे क्यों नहीं पहन लेते बेटा?”

कारगिल के हीरो का नाम कैप्टन विक्रम बत्रा था।
उनके पिता का नाम गिरधारी लाल बत्रा है।
उनकी माता का नाम कमल कांता है।

: मेरे प्यारे दोस्तों और सम्मानीय ।, ये हमारे असली हीरो हैं, न कि नकली बॉलीवुड हीरो मेकअप पहने हुए और पेड़ों के चारों ओर दौड़ते हुए।
तो कृपया इसे शेयर करें ताकि दूसरों को उनके सर्वोच्च बलिदान के बारे में जागरूक किया जा सके।
………
बहुत ही मार्मिक तथ्य हमारे दिल को… हीरो कैप्टन पर गर्व है। विक्रम बत्रा और प्यारे माता-पिता भी … और सहकर्मी भी । *भगवान उन्हें आशीर्वाद दें।*

🌹💐🌹💐🌹💐🌹💐🌹