એક સ્ત્રી કોઈની દીકરી હોય

..VACHO…. VICHARO…………. …..

Sayani Kamal

એક સ્ત્રી કોઈની દીકરી હોય, ત્યાં સુધી જ પોતાના માટે કદાચ વિચારે

લગ્ન બાદ એના જીવનનું કેન્દ્ર એનો પતિ બની જાય છે અને એ કારણે પતિનું આખું ફેમિલી પણ

*બાળકો થયા પછી તો એ પોતે પણ અસ્તિત્વ ધરાવે છે, એ વાત પણ ભૂલી જાય છે અને પછી બાળકોને ડોક્ટરની એપોઇન્ટમેન્ટ, એમને સ્કૂલ ટાઈમ, ટ્યુશન, એમની એક્સ્ટ્રા એક્ટિવિટી, લંચ બોક્સ અને પાછી ઘરની જવાબદારી તો ખરી જ*

આ બધી દોડધામમાં એના જીવનના અગત્યના 25-30 વર્ષ ક્યાં નીકળી જાય છે, એ ખબર જ નથી પડતી

આમેય એનું ઈમ્પોર્ટન્સ તો ફક્ત સેવાઓ લેવા પૂરતું મર્યાદિત હતું, કારણ કે બધા અગત્યના નિર્ણય તો એના પતિ લેતા હતા

હવે એનું શરીર સાથે નથી આપતું, પહેલાં જેવું દોડાતું નથી, 50 વર્ષ થવા આવ્યા અને ભણીગણીને હોંશિયાર બનેલા બાળકો એમ પૂછે કે મમ્મી, તેં આખી જિંદગી કર્યું શું? ખાલી ઘરમાં ટાઈમપાસ જ કર્યો નેઅરે! બાળકો તો ઠીક, પતિ પણ જ્યારે એમ કહે કે ઓફિસ જઈને કામ તો હું કરું છું, તારે શું કરવાનું હોય

બહુ આઘાત લાગે છે એને “જેમના માટે આખું જીવન ઘસાઈ ગઈ, એ લોકો જ આવું પૂછે છે?

બસ એ જ કે તેણે કરેલ દરેક કામના વળતર રુપે કોઈ રુપિયા નહોતા મળતા, એટલે?

બપોર સુધી કામ પતાવીને માંડ જમવાની થાળી લઈને બેઠી હોઉં અને બાળક આવીને કહે,” મમ્મી, શીરો ખાવો છે અને પોતાની ભૂખ ભૂલી જઈને શીરો બનાવવા લાગી જવું

આવું જુદી જુદી રીતે કેટલી બધી વાર બન્યું છે

વગર વળતરે બધા સાથે અને બધા માટે જીવી, એ જ મારો ગુનો?

નહિતર હું પણ 4-5 કરોડ બતાવી શકી હોત!

હવે દીકરીઓ અને દીકરાઓ પરણીને પોતપોતાના ફેમિલીમાં વ્યસ્ત છે

પતિ પોતાની રિટાયર્ડ લાઈફ મિત્રો સાથે ક્લબમાં કે નાની નાની ટુરમાં એન્જોય કરે છે

હવે કોઈને જરુર નથી આની અને એકલી પડી ગયેલી આ સ્ત્રી પછી ડિપ્રેશનનો શિકાર થઈ જાય છે અને એટલે જ ચિડીયાપણું એ એનો સ્વભાવ થઈ જાય છે અને આમ કદાચ બધા એનાથી વધારે દૂર થઈ જાય છે

મારે એ બધાંને તથા યંગ બાળકોની માતાઓને એટલું જ કહેવાનું કે મારી પ્યારી બહેનો, તમે એક સાથે પરિવારના દસ લોકોને સંભાળી લેતા હતા ને

તો શું તમે પોતાને સંભાળી ન શકો?
*બીજું કોઇ કરે, તો જ તમારી વેલ્યુ?*

*પોતાની વેલ્યુ જાતે કરો અને દિલથી માનો કે અત્યારે આ બધા જે છે, તેમાં મારો ફાળો ઘણો મોટો છે*

હું કુટુંબ સંભાળી લેતી હતી, એટલે પતિ બહાર કમાવા જઈ શકતા હતા

બાળકો આટલું ભણી શક્યા કારણકે હું એમની બધી સગવડો સાચવવાની સાથે એમના ભણતરમાં ધ્યાન આપી રહી હતી અને બીજી ઘણી ફરજો, જેમકે સાસરિયા.. પિયરીયાં, સમાજ કે ક્યાંય ઉણી નથી ઉતરી

હવે હું મારા માટે પણ થોડું જીવી લઉં, મારા ભૂલાઈ ગયેલા શોખ, મારું વાંચન, મેં છોડી દીધેલી ઈચ્છાઓ, મારી નાની નાની ખુશીઓ

એ બધું કરું

હવે હું મને મારી જાતને પણ ખુશ કરું

અને આ વાત પતિને કરી એ રીતે જીવવાનું શરુ કરશો, તો કોઈ પ્રત્યે ફરિયાદ નહીં રહે અને મઝાથી સમય વિતાવી શકશો..!

*પણ એક વાત ચોક્કસ કહીશ કે બહેનો, પોતાનો આર્થિક ભાગ ચોક્કસ પોતાની પાસે જ રાખવો, એ કોઈને ખુશ કરવા માટે આપી ન દેશો.

એકવખત કોઇ મોટા રાજ્યનો રાજા જંગલમાં શિકાર કરવા માટે નિકળ્યો.

Sayani Kamal

એકવખત કોઇ મોટા રાજ્યનો રાજા જંગલમાં શિકાર કરવા માટે નિકળ્યો.

શિકારની શોધમાં એ ખુબ જ આગળ નીકળી ગયો અને રસ્તો ભુલી ગયો. આ ગાઢ જંગલમાં એનો ભેટો એક નવયુવાન ભરવાડ સાથે થયો.

પેલો યુવાન રાજાને પોતાના નેસમાં લઇ ગયો અને પ્રેમથી જમાડ્યા પછી રાજાની સાથે આવીને છેક જંગલની બહાર મુકી ગયો.

રાજા આ ભરવાડ પર ખુબ રાજી થયો. એમણે નક્કી કર્યુ કે મારે આ યુવાનને મારા રાજ્યમાં નોકરી પર રાખવો છે.

યુવાનના માતા-પિતા તો ખુબ ખુશ થયા.

ભરવાડ રાજાને ત્યાં નોકરીએ રહી ગયો.

રાજા તેના પર વિશ્વાસ રાખીને જુદા-જુદા કામો સોંપતો જાય અને યુવાન પુરી નિષ્ઠાથી એ કામો કરતો જાય.

બહુ થોડા જ સમયમાં આ યુવાન રાજાનો સૌથી માનિતો પ્રધાન થઇ ગયો આથી બાકીના દરબારીઓ આ યુવાનની ઇર્ષા કરવા લાગ્યા.

યુવાન આખો દિવસ શું કરે છે એ બરાબર ધ્યાનથી જોવા લાગ્યા.

આ નિરિક્ષણ વખતે એક બાબત ધ્યાનમાં આવી કે યુવાન રોજ નગરની બહાર આવેલી એક અવાવરુ ઓરડીમાં એકલો જાય છે અને અડધો કલાક આ ઓરડીમાં રહે છે.

દરબારીઓએ રાજાને આ બાબતે ફરીયાદ કરી.

રાજા એ યુવાન અને બધા દરબારીઓને સાથે લઇને પેલી ઓરડી પર તપાસ કરવા માટે ગયા.

બધાને એમ હતું કે યુવાન આ ઓરડીમાં કોઇ સંપતિ ભેગી કરીને સંતાડતો હશે.

ઓરડી ખોલી તો આખી ખાલી હતી એક ખુણામાં માણસના કદનો એક અરિસો હતો એ સિવાય કંઇજ નહી.

બધા દરબારીઓ ભોંઠા પડી ગયા.

એક દરબારીનું ધ્યાન ગયુ કે અરિસાની પાછળ એક પોટલીમાં કંઇક સંતાડેલું છે.

એ પોટલી બહાર કાઢી એટલે ભરવાડે તે ન ખોલવા રાજાને વિનંતિ કરી પણ રાજાએ બધાની હાજરીમાં એ પોટલી ખોલી તો એમાંથી ભરવાડના જુના કપડા નિકળ્યા.

રાજાએ આ વિષે યુવાનને પુછ્યુ ત્યારે યુવાને સ્પષ્ટતા કરતા કહ્યુ , ” રાજાજી આ બધા જ દરબારીઓની વાત સાચી છે હું રોજ આ ઓરડીમાં આવું છું અને પછી આ પ્રધાનના કપડા કાઢીને ભરવાડના કપડા પહેરુ છુ અને પછી અરીસામાં જોઇને મારી જાત સાથે વાત કરુ છું કે તું મૂળભુત રીતે તો આ અરિસામાં દેખાય છે તે ભરવાડ જ છે આ તો માત્ર રાજાની કૃપાથી તું પ્રધાન બન્યો છે અને તું ત્યાં સુધી જ પ્રધાન છે જ્યાં સુધી રાજા ખુશ છે જ્યારે રાજા રુઠશે ત્યારે ફરી ભરવાડ જ થઇ જવાનો છે માટે સત્તાના નશામાં તું તારી જાતને ભુલી ન જતો.”

મિત્રો,… આપણે જ્યાં છીએ એ આપણી મહેનત અને ભગવાનની કૃપાને કારણે છીએ.

મોટી સત્તા કે સંપતિ મળ્યા પછી એ યાદ રાખવું કે રાજા આ બધુ પાછુ પણ લઇ શકે છે. સત્તા અને સંપતિના નશામાં માણસાઇ ભૂલાઇ ન જાય એ માટે સજાગ રહેવું.